'Ik val wel voor die ene foto van jou, die open blik,

met je naïeve glimlach. Schoon bedeesd, een iets verlegen. 

De afdruk spreekt met echtheid.

Het kan niet stuk. En het zindert, maakt belofte van geluk. 

Weergaloos, voelt het, het is

of ik ben aan de voeten genageld, het is

of mijn planeet slaat hol. 

Het aanzicht verhaalt zich, en wordt een samenspel.

Je komt tot leven. En je fluistert: "wanneer begin je," net

nog iets te stil. Maar mooi, zo mooi!      

'Ik reis doorheen andere levens,

gis en vermoed, maar blijf onwetend.

Waas van routineuze sleur, zonder interesse. Drijvend

op de leegtes. De stilte er dik in.  Verstrooid

nu weer… Wow, mooie benen… Hoe vaak

denk jij aan seks?... geduld… Komt het

nog terug? Of is het toch te laat? Ja,

de magie is weg. Ik twijfel, en

meet me weer een pose aan.

'Wat gaat er hier zo hard?

Zijn het gedachten die dwalen, herinneringen,

verdraaid!  Het gedoe daarnet gespannen!

Zoals op eieren gaan, alsof ik weet hoe dat moet. 

Maar een dwang houdt me in de greep…

Hoofdig koppig, onhoudbaar. Willens nillens,

houd ik eraan vast.  Is dit het dan?

Is dit verwerken? Herbeleven, ermee om gaan,  

berouwen, wat nog komen gaat? 

Is daar mijn eigenheid, vertrouwd , wat

ongezien! Ik hoefde het maar toe te laten.

'Op tijd naar bed hè…  als het maar met jou is!

Adempauze aan de pijnboom. Foei,

het spel was niet zo fraai! 

Iets weegt op de atmosfeer, er tekent zich iets af,

geheimen? Ik ben het, die dit vraag. 

Mijn projectie straalt naar u,

de overdracht naar ons heelal. Hevig

naar vervulling.

In die stem, gedeelde smart, hetzelfde lot.

Deerlijk, ontwapend. Ik laat me drijven, en het doet me smelten…   

Je verzuchtingen, die zijn de mijne. En ja, je bent me kostbaar.  

En of! Ik zal daar goed voor zorgen.  Dus. Mag ik van je houden?

Hier, en nu? Durf ik het te zeggen: “ja, je bent de ware!”  

Ik vermoed van wel, maar wil nog raden,…  

Ijzig vreemd, ver heen je hoofd. 

Die aanval voorgoed je keel dichtgeknepen.

En wij? Wij lopen leeg. Onze lijdensweg, dat afscheid, uitgesteld. 

Bij momenten is het goed geweest, he broer.

Jij, stille kracht, zò om jezelf verlegen. Het beste er van gemaakt.

Wat een troost!?  Een éénzijdig vaarwel duwde ons uit de hoek,

sterrenstof nam te-rug.

Knipoog naar het leven, man, we zijn er gloeiend bij!