baanwoede

Ach, jouw lach verraadt geen angst. Je ademt oprecht naïviteit en goed geluk. Iets wat niet helemaal van deze wereld is, en met een openheid die zo doet twijfelen. 

Je raakte een gevoelige snaar allicht, daar met de muziek van je aanwezigheid. Ja, ook in freestyle raakten we verbonden, al is het een raadsel hoe het zover kwam. 

Na onze breuk volgde de nuchterende vlakte, ééntje waaruit ik wilde vluchten, en racen tegen de zinnen, opgejaagd, vervolgd door zwarte stormen. 

Er volgde inspiratie door afwezigheid, en het mankement begaf zich op mijn weg. Mijn toekomst is nu nog die herinnering, als toen ik weer in je armen viel.

Tegelijk enorm maar ook piepklein,

ik draai er dichtbij rond, en zit er ook wel in,

en al bevat ik het, toch is het zo weer weg. 

Zoals die verre sterren, met nieuwe werelden, ons onbekend,

en planeten, die weerkaatsend schitteren,

met in een schemering ontluikend leven. 

Verstrooider gaat het licht daar om die ene zon.

De kleur van het azuur is dunner, uitgesmeerd en flets,

en het straalt nu, op die eerste bloem.

Tussen vrienden onderhand een derby,

lage streken, een parcours langs het geweten.

Binnendoor de afleiding, 

met plaats voor afstand want dat erna, dat houdt de wacht.

Zelfbelang, het beloofd gezicht, verlangen dronken,

aarding weg.  Prettig spel, dwaling achterom,

doe gevat alert, op tijd jawel.

Onrust staat te wachten, en hoe,

het mag wel eens voorbij.  

Geen nood maak je geen zorgen

het agentschap van de schuld neemt de taak,

het volle gewicht op zich. 

Schuif dat maar opzij richt je pijlen elders

toe wat afleiding verzacht vergeet. 

De herinnering wil terug levend staan

dat ene gevoel, te pijnlijk, toch

wordt nukkig in de grond geboord. 

Ik wil verwoorden beschrijven het ongerijmde

een plaats geven wat het is

en hoe het kwam.  Wat er in de boeken staat

cijfers in het rood geschreven

gebrek gefaald, ongehoord geleden.