Op de trein zag ik iemand
ik vroeg me af of jij het was
weet je nog, toen we aan dezelfde bank zaten?
Je voornaam klonk al als een vrouw
nooit wist ik waar jij mee bezig was
nooit durfde ik je ook maar iets te vragen
maar je zag het wanneer een ander me mee vroeg
wanneer ik lachte en haar volgde
je zag het en liep weg
je was mijn meisje uit de klas.
Weet je nog die eerste nacht
wij naar jouw kamer op weg
dringend in jouw bed
de stad die niet meer wenkte.
Wat toen gebeurde
hadden we liefst zelf uitgevonden
ondeelbaar exclusief alleen voor ons.
Tweeën werd samen
meervoud van meest
tot aan totale uitputting
en niets daarbuiten inbegrepen.
Met nadien je hoofd op mijn schouder
en eindelijk wat rust
wanneer je vroeg waaraan ik dacht.
Wie van ons er eerst genoeg van kreeg
en of het dan voorbij zou zijn
wat we zouden doen als het maandag werd.
Toen ik je vroeg wat er was
ben je zoals al vaker
naar de zoldering gaan staren
alsof je veilig in die ene blanco
ruimte naar de fictie
wou verdwijnen
en zoals je daar dan lag
wou ik eerst nog
heel even je huid aanraken
maar je lichaam werd een afdruk
waarvan ik me afvroeg
hoe het daar terecht kwam
een afstand stond tussen ons
ik wist ik kan dit niet
ik krijg dit hier niet goed
dan kwam je overeind en je zei
nee niets bijzonders ik ben denk ik
alleen drie vier dagen over tijd.
Helse inslagen op het raamkozijn
helder grijs en aangedikt
klinken kets en klets
in het laagje stof en zand
dat hier wou rusten
worden tekens en symbolen geschreven
een patroon met cirkels
dat ik wil ontcijferen verdwijnt lost zienderogen op
de droogte is voorbij
de vrije val maakt alles gelijk.