bladerverf

Ik werd op waarde geschat te licht bevonden.

je hebt je rug gekeerd het affront dat werd verzwegen.

Het gaf een naslag in het ongewenste, met spanning

die mijn keel omklemde. Ik ben een leegloop van ellende. 

Bij de verwijderde items beland. Ons oost-end

heeft een straat zonder end waar ooit een perspectief verdwaalde.

Je liet me los ik liet je gaan, houden we onszelf hier voor de waan? 

Is ons quotum in schande overschreden en is nadien

uiteindelijk gewassen toon gezet? Ben jij die andere versie

van mezelf verworden die parallel herstraalt, zichzelf weer vindt? 

Waarop een niemand gelukkig stond te wachten.  

De neerslag maakt de ondertoon,

vervult de ruimte, van binnenuit.

De stilte wordt gedempt,  de plattegrond gaat in tentakels. 

Helaas speculatie, wolfgedrag,  

de mist zit in de spits. Visioen van belang.

Net daar. Het kader, toplui, overwerkt. 

Het order van het management.

Een iets brutaal doch efficiënt. Het zwarte

beest dat dient getemd! Geen verweer,

ook geen verhaal.  Alleszins

toch niet verbaal.     

Daar ademt de lucht het zuiden in mijn gezicht,

dwars op vlakke commotie, ondoordacht.

Mijn bestaan groeit levend op,

de koele liefhebber wordt hevig minnaar. 

Hier ontbrandt zodra het vuur; in verzinsels,

verhaaltjes die het vragen en gaan uitnodigen

samen onschatbaar genoegen te bedenken. Om te bruisen,

kolken, dronken lust te stillen. 

Daarin vind ik mijn verloren zelf,

dat ik laat betijen, met nadruk en meer uitleg.

Het feest is onderweg, en het spel,

dat moet gespeeld, je komt er niet mee weg. 

Infinitief. De totaliteit gaat best finaal,  

eindig rekbaar, maar graag van vooraf aan.

Doelloos gek, hopeloos vrij, zo kan het gaan,

willoos overgeleverd en zinneloos gedaan.    

Volop in de wolken met de herfst

die kleuren in vlagen overtrekt ons meer van binnenuit

leert zien dat onze aandacht meer dan afleidt. 

Schakeringen wazig de wegen de opties

open, tonen zich helder. Middenin de rustpauze

ingelast reflecties bezinken, worden voeding. 

En gaat die onrust liggen krijgt zelfs kans

zichzelf net niet die ene vraag te stellen

dat tikkeltje waarde aan te geven. 

En zo is het goed zo is het stil

de som van opgedane indrukken toont surplus

en wat nog meer is vrij van onvoldane zinnen.   

Toch deze keer.