Geen nood maak je geen zorgen

het agentschap van de schuld neemt de taak,

het volle gewicht op zich. 

Schuif dat maar opzij richt je pijlen elders

toe wat afleiding verzacht vergeet. 

De herinnering wil terug levend staan

dat ene gevoel, te pijnlijk, toch

wordt nukkig in de grond geboord. 

Ik wil verwoorden beschrijven het ongerijmde

een plaats geven wat het is

en hoe het kwam.  Wat er in de boeken staat

cijfers in het rood geschreven

gebrek gefaald, ongehoord geleden.

Rode overgang in de Eenhoorn we zoeken Helium-II emissie

blauw spectrum, toch nee zien sub-radio in de kijker. 

Magisch Albireo bij een nova die er geen was

of een stervende ster infusie van twee. 

Superstructuur met sterrenstelsels filamenten van verbindingen

plaatselijke leegte de oorsprong twee giga-muren begrenzend. 

Het nul-energie-vlak waar  expansie - zwaartekracht

zich geduldig en fragiel in een evenwicht doen balanceren. 

Niet zozeer verbaasd zou je kunnen zeggen  

er is echt geen haast

of simpelweg - welkom thuis.   

Wie weet vliegt dat nu net op dit eigenste moment dwars door je diepste zelf. 

Met lawines van opeenvolgend botsen onvoorstelbare gevolgen seriële energie alom. 

We kijken ernaar maar zien haast niets het vraagt gewoon veel oefening

en nog wat oneindig meer.  Intussen zwelt het aan staan we steeds maar verder

lukt beroering ja nog echt. 

Met maar wat trots tonen  we inventieve kunstjes  

makkelijk drie stappen verder  het licht op onze hand. 

Verbluffen niet voor het laatst meest vergezochte hersenspinsels

dilemma's roepen vragen  zeggen geen waarom. 

Valse leegte naar de aantrekking  wil dichter bij een oerkracht  

gaat er onverbiddelijk mee door vooralsnog nog voor hoelang. 

Het is niet te stoppen gaat vastberaden

verder nauwelijks te harden omlijnd in waar het niets vervalt.

Een glinstering hangt even  

in de lucht brandt weg  verdwijnt

en duikt weer op.  Regenboog

ons hart in golven overdracht

ongemerkt tot haast voorbij. 

Allegro zonder spoed te ontdekken

onaangeroerd wil het meer

dan gaat het weg. 

Het zal doen denken aan waar ook wij verdwijnen

of nog een keer verblijden.

Gegevens blijven hangen

het zit vast en neemt een loopje,

hier met mij. 

Te snel geschreven routine

het scherp te duiden vraagt

een bijziend oog en mechanisch talent. 

Er zit een beestje in

en het heeft geen naam, blijft ongetemd,

voorlopig, tot het eraan gaat. 

Aan de fix. 

#1. Agressief rijgedrag, een nuttige graadmeter.

Aan mijn reactie op de arrogantie van anderen, kan ik duidelijk zien hoe het met mijn gemoed staat. Neem nu, je moet de snelweg op, bocht naar rechts net voor de aanloopstrook en daar begint het. Je achterligger wil laten zien dat ie sneller kan en wil, en gaat vervaarlijk bumperen.

Eénmaal op de rechter invoerstrook, gaat die hufter je zitten inhalen (en gaat over de volle lijn) en dus net als het je eigen beurt is om reglementair de snelweg op te gaan, word je gehinderd door die nurk. Met dikke bakken rijden ze meestal, dikwijls gehaast uiteraard, weinig respect. Ben ik daar nu juist jaloers of afgunstig op, dat die mensen dat kunnen en willen betalen? Niet echt denk ik. Grote sier, weinig inhoud, veelal. Dus daar gaan we, je reactie op zulke arrogantie (het kan ook een andere situatie zijn uiteraard,) in gradaties van hevig naar mild, en daarbij telkens een doordachte analyse.

A- Het maakt je razend, je wil de achtervolging inzetten (maar mist de nodige Pk's, shit!) Je bliksemt hevig met je grootlichten. "Haargh! Burn motherfucker! Teringlijer, strontaap gadverdamme! Ik stamp uw kop er af!";

Analyse: Oei! Je zit met veel frustraties en/of stress. Misschien heeft je lief je laten zitten of heeft hij/zij een ander? Man man, life sucks!

B- Je bent kwaad, krijgt een rooie kop, zal flashend in morse naseinen  "L-U-L"; of "N-E-K". Je hoopt luidop, "rij toch tegen een boom, eikel!"; Je maakt het gebaar met duim en wijsvinger van, klein pietje?

Besluit: Gaat nog he. Meer een gewone dag vandaag, dus niks speciaals eigenlijk. Je verveelt je waarschijnlijk.

C- Het irriteert je. Je denkt aan de vorige keer dat je hierdoor razend werd. Rustig blijven, die schoft krijgt alvast al massa's boetes. Je probeert toch in gedachten fijne manieren te vinden om hem terug te pakken.

Evaluatie: Heel goed, een beetje soft eigenlijk, maar toch ook teken dat je met de meer belangrijke dingen des levens bezig bent, en graag oplossingsgericht werkt. Je bent een echte professional!

D- Dit is zo voorspelbaar! Je beseft dat zulke mensen gewoon hun eigen shitleven willen opdringen aan anderen. Het raakt je niet want je bent onoverwinnelijk!

Gelukwensen! Je hebt vast geweldige seks gehad daarnet en moet nog terug met beide voeten op de grond komen. Geniet best zo lang mogelijk na!

#2. Bumperklevers, (nog) geen oplossingen.

Is het zover? Hangt er weer ééntje in je gat? Eerst en vooral, er wordt van hogerhand en dus officieel aangeraden dat je rustig blijft, ja, zeker nu. Nee, het is te laat voor boodschapstickers op de achterruit: BLIJF UIT MIJN GAT HOMO!! Of: WIL RIJDEND NIET GEPAKT WORDEN. FLIKKER OP!

Deze helpen echt; geenszins, geloof me. Zal de mensen echt niet tot nadenken stemmen. Integendeel, gaat allicht nog meer wrevel wekken.

***

Even terzijde, kan me soms niet van de indruk ontdoen dat dit misschien een manier is om nieuwe contacten te leggen, een pervers soort blind date? Heb er echter geen ervaring mee want heb al een goed lief en ben dus niet zoekende. Enfin, die gatlikkers, ik kan er echt niet tegen. Allee, bij de bakker ga je toch ook niet drummen als je even moet wachten he. Wellicht gaan die gasten nooit naar de bakker zeker, of houden ze zich daar stil om niet ontmaskerd te worden?

'Verlies en spijt gaan straks wel weer besturen. Weldra! Kan dat nu nog niet bevatten, nee, want oh, wat heb jij beet! Vooruit uw overgave! Ja, doe me vergeten, kom bij mij, versmacht me. Maak me vrij! 

Ik wil verdrinken, langzaam sterven!  Dus doe het, blaas me omver, doe weg die pijn. Ik beloof je, ik zal zingen, ja zelfs vliegen!  Effe maar, want help! Ik val al terug en SMAK! Finale!

Jaa, uw zoute kus er bovenop!

'Onpeilbaar fel. Het snijdt door alles heen,  verdraait. Verstikking tot gevolg.  Ach, het oude ritme doemt weer op, zo vertrouwd.  Waarheen mijn liefde van zo-even?  

Wat is dat toch? Het zuigt naar energie. Teert mijn levenslust weg…  Melancholie. Ik beken, ik kom thuis. Kan nu bijna nostalgisch terugblikken: ja? Voorgoed voorbij die dagen van geluk??

Ben ik nu nog slechts een speelbal meer ? Op die golven spartelend, wispelturig , weinig op zoek?

Kijk maar hoeveel er kan, hier tussen ons!

Taboes overboord gegooid, geheimpjes mooi verklapt…  Nee,

nog niet allemaal, verre van.  Het mysterie

om je heen wil ik koesteren. De openheid van je blik,

het lied in je stem!

Het is fijn hier. En ik geloof in u. 

Je glimlacht, je krijgt kussen, ja,

zoveel je wil… Ik omhels je.

Mijn zijn is nu bij u. We blijven roerloos staan,

ondersteunen. Samen. Ik wil eigenlijk

wel weten hoe lang het kan zo,

wil het zien, dat je weer begint te lachen!