Op de trein zag ik iemand
ik vroeg me af of jij het was
weet je nog, toen we aan dezelfde bank zaten?
Je voornaam klonk al als een vrouw
nooit wist ik waar jij mee bezig was
nooit durfde ik je ook maar iets te vragen
maar je zag het wanneer een ander me mee vroeg
wanneer ik lachte en haar volgde
je zag het en liep weg
je was mijn meisje uit de klas.
Weet je nog die eerste nacht
wij naar jouw kamer op weg
dringend in jouw bed
de stad die niet meer wenkte.
Wat toen gebeurde
hadden we liefst zelf uitgevonden
ondeelbaar exclusief alleen voor ons.
Tweeën werd samen
meervoud van meest
tot aan totale uitputting
en niets daarbuiten inbegrepen.
Met nadien je hoofd op mijn schouder
en eindelijk wat rust
wanneer je vroeg waaraan ik dacht.
Wie van ons er eerst genoeg van kreeg
en of het dan voorbij zou zijn
wat we zouden doen als het maandag werd.
Toen ik je vroeg wat er was
ben je zoals al vaker
naar de zoldering gaan staren
alsof je veilig in die ene blanco
ruimte naar de fictie
wou verdwijnen
en zoals je daar dan lag
wou ik eerst nog
heel even je huid aanraken
maar je lichaam werd een afdruk
waarvan ik me afvroeg
hoe het daar terecht kwam
een afstand stond tussen ons
ik wist ik kan dit niet
ik krijg dit hier niet goed
dan kwam je overeind en je zei
nee niets bijzonders ik ben denk ik
alleen drie vier dagen over tijd.
Helse inslagen op het raamkozijn
helder grijs en aangedikt
klinken kets en klets
in het laagje stof en zand
dat hier wou rusten
worden tekens en symbolen geschreven
een patroon met cirkels
dat ik wil ontcijferen verdwijnt lost zienderogen op
de droogte is voorbij
de vrije val maakt alles gelijk.
Al die tijd dat ik je moest missen, Liefste,
dat plotse besef van heel verdriet!
Dacht ik dat onze geschiedenis geschreven
leek het alsof jij, hier vlak naast mij vreemder
dan ooit, verleden verworden was? Ja, net nu,
dat je me weer genadeloos leidt om crescendo
doorheen het tijdelijke onbedwingbaar
in begeerte te reizen
Met je immer speelse lach.
In een bijzonder licht en kleur
staat uw platonische gedaante
het contour van uw profiel
waar ik graag mee associeer
Het omlijnt charme naar verlangen
en blijft onbeslist aan zet
nu strijkt een hand door je haren
houdt even stil, net achter het oor
Een impressie van herinnering
dat vaag gebaar, een zin
die enkele blik
Ook dat is ongezien.
ijs gebroken cocktail amper aangeraakt
avontuur jouw kamer aan gesloten deur
in je armen met tijd reis vrij van uren
vlucht vooruit naar nooit bezochte x
hoor je roepen van de woestijn
wordt de match een inzet verstrengeld
in uw dna waar ik ook ga bang geproduceerd
het ijle en op apegapen heelder stranden aai
knuffel plof gelanden zal ik nu wel eten
uit uw beider handen
Spanning raast ten top, is
van begeerte gedrongen, verloren.
Dooit of smelt het op je huid,
als iets dat zich erover dwingt?
Wil het op de voorgrond en
zich werpen, zo graag bezitten
onvatbaar grijpen om resoluut
het eeuwige te laten sterven?
Verenigen met jouw omhelzing indringend
de nadruk voelen weten
waar het echt om gaat, bedrukt,
genadeloos weggevaagd.
Geloof me vooral niet, als ik ineens zeg
schat, dat ik niet meer van je hou,
en dat mijn verhaal voortaan wel verder
voort kan, zonder jou. Geloof me
ook weer niet als ik beweer dat ik je zelfs
geen beetje mis. Als ik vrank
en vrij bevrijd nu zeg, dat het met onze liefde
over, schluss en uit is.
Nee, vergeet die dissonanten liever
het onfortuinlijke wat tussen ons gebeurde, weg
die associatie met het onbegrip,
mijn gekraakte trots, het spijtig
gesloten eind. Want van nu
af geef ik alsnog toe, loop ik gewillig
met je mee, beloofd,
voorbij die tranenval. Van jou. Kom,
geloof me nu maar wel, of ik sla tilt.
Zeker nu mijn honger zich zachtjes,
aandachtig, tegen je aan verstilt.
Tederte verdooft, als onder invloed doet
het loskomen van het alles, het geheel.
En zin ervaren, puur en evident. Om te vergeten
waar het echt om ging.
Want ja, het is bij u dat ik wou zijn.
Wilde het zien in je ogen, de verwachting, de bewondering,
dat uitkijken naar een toekomst.
Het geloven, en daarin genoeg te hebben! Geweldig,
om bij weg te smelten, fenomenaal.
Niet te bevatten, enorm, subliem, adembenemend,
En ongelooflijk, formidastisch,
ja magistraal.