Op de trein zag ik iemand

ik vroeg me af of jij het was

weet je nog, toen we aan dezelfde bank zaten?

Je voornaam klonk al als een vrouw

nooit wist ik waar jij mee bezig was

nooit durfde ik je ook maar iets te vragen

maar je zag het wanneer een ander me mee vroeg

wanneer ik lachte en haar volgde

je zag het en liep weg

je was mijn meisje uit de klas.

Weet je nog die eerste nacht

wij naar jouw kamer op weg

dringend in jouw bed

de stad die niet meer wenkte.

Wat toen gebeurde

hadden we liefst zelf uitgevonden

ondeelbaar exclusief alleen voor ons.

Tweeën werd samen

meervoud van meest

tot aan totale uitputting

en niets daarbuiten inbegrepen.

Met nadien je hoofd op mijn schouder

en eindelijk wat rust

wanneer je vroeg waaraan ik dacht.

Wie van ons er eerst genoeg van kreeg

en of het dan voorbij zou zijn

wat we zouden doen als het maandag werd.

Toen ik je vroeg wat er was

ben je zoals al vaker

naar de zoldering gaan staren

alsof je veilig in die ene blanco

ruimte naar de fictie

wou verdwijnen

en zoals je daar dan lag

wou ik eerst nog

heel even je huid aanraken

maar je lichaam werd een afdruk

waarvan ik me afvroeg

hoe het daar terecht kwam

een afstand stond tussen ons

ik wist ik kan dit niet

ik krijg dit hier niet goed

dan kwam je overeind en je zei

nee niets bijzonders ik ben denk ik

alleen drie vier dagen over tijd.

Helse inslagen op het raamkozijn

helder grijs en aangedikt

klinken kets en klets

in het laagje stof en zand

dat hier wou rusten

worden tekens en symbolen geschreven

een patroon met cirkels

dat ik wil ontcijferen verdwijnt lost zienderogen op

de droogte is voorbij

de vrije val maakt alles gelijk.

Al die tijd dat ik je moest missen, Liefste,  

dat plotse besef van heel verdriet! 

Dacht ik dat onze geschiedenis geschreven

leek het alsof jij, hier vlak naast mij vreemder

dan ooit, verleden verworden was?  Ja, net nu,

dat je me weer genadeloos leidt om crescendo

doorheen het tijdelijke onbedwingbaar

in begeerte te reizen 

Met je immer speelse lach. 

In een bijzonder licht en kleur

staat uw platonische gedaante 

het contour van uw profiel

waar ik graag mee associeer 

Het omlijnt charme naar verlangen

en blijft onbeslist aan zet 

nu strijkt een hand door je haren

houdt even stil, net achter het oor  

Een impressie van herinnering

dat vaag gebaar, een zin 

die enkele blik

Ook dat is ongezien.

non-event met buiten bereik object

depressiekamer in gebroken kleur

slim stof systeemplafond als de dood

voor stilstand  doortrokken rechte

die me staande houdt vreemd van taal

wanorde die geen chaos is overzichtelijk

grafisch vervat  is het wachten

op een schaduw of verschuiven van een kleur

het referentiekader dat muteert

op radiante stralen reist

stranden aan het rode licht scheef grimas

echt wel lelijke smoel schelle stem

illusie alles stil versneden zoutloos foute boel 

passanten haast gedegouteerd trottoir

snelle voortgang hoort voorop bunker

van verschraald verstand enfin zeg niet hardop 

nieuwe sfeer op achterstand balans

rond een exit dixit wie veeg lijf

virtueel wonderland lamgeslagen zinnen

umami voor de ziel

met de fine fleur van één en ander

filmische deerne tegenover het fake fluo

karma van de schelm ramp in het vizier 

turks tussendoortje slaafs ritme

manuele sleur in uw handen

met liever geen blabla

gesouffleerde nep optie op emotie

blèren in de ijlte  sneer op de wreef

in een atlas met bevlekt imago

groei als issue memoires van errata

delusie en nul op het rekest

te delen een zinnespel van akkoorden

en je schalkse lachal zo vertrouwd

ongetemde natuur die vibes gaan deinen

spelen doet het voorbehoud weg 

naieve setting waar ik nu pas in geloof

startschot naar ongeremd gaan bouwen

uit met fataal romanesk gedoe weg

met kort ontstoken storm    

elementair verstrengelde deeltjes

dat los komen van het waarom  

met anderen die het wel denken

te weten  hoe voltooid verleden

voorgoed vergeten